Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ



Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο,
στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο,
μιλούν μεταξύ τους.

Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μέσ' από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ:προχώρησα ίσα, μέσ' από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου.

Σταθήκαμε ο ένας μας μέσα στον άλλο, σα να 'χαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη λάμψη και κίνηση,
σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ' τη θέα τους -

Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες.
Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ
που λάμπει:στα πόδια, στα χέρια, στο στήθος, στο μέτωπο.

Τ' άστρα το βλέπουνε ότι: δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τη γη.


Νικηφόρος Βρεττάκος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου