Και να
πονάς και να μην μπορείς να πεις κουβέντα. Πουθενά. Να στροβιλίζεσαι μέσα σου
και να ψάχνεις να βρεις το μέσα σου. Κι όλα πάλι από την αρχή. Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται
στους ρυθμούς της ζωής που έχει απομείνει να θυμίζει ζωή. Μ' έχω δεν μ' έχω.
Μαρία Χρονιάρη
Εμένα, ούτως ή άλλως, με έχεις. Δίπλα σου. Σύντομα, θα έχεις και τον εαυτό σου. Ολόκληρο. Δεν είναι μακριά η μέρα που θα χαμογελάσεις ξανά. Όπως αξίζει στα μάτια σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα, Μαρία.
Όλοι εμείς που σε διαβάζουμε και σε ακούμε περιμένουμε μόνο ένα νεύμα σου για να σταθούμε εκεί που θα μας υποδείξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είσαι μόνη σου. Ποτέ δεν ήσουν κι ούτε και θα είσαι φυσικά.
Τι διάολο κάνουν οι νεράιδες του δάσους;
Αγαπημένη μου ψυχή, σε ευχαριστώ πολύ. Μόνο αυτό. Τα άλλα τα ξέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταύρο σε ευχαριστώ για όλα που κοντά - μακριά μοιραζόμαστε. Μακάρι η μέρα να μην αργήσει κι ας είναι και νύχτα. Για να μην στάζουν άλλο οι λίμνες των ματιών μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή