Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

CANTUS MAERORIS



Μια μέρα
Σχεδόν απείθαρχα
Ξημέρωσε ένα μετά
Σαν κάποιος που ξυπνάει 
Από κώμα

Σαν αύριο 
Που μετέχει στο χθες
Όλα είχαν αλλάξει
Άνθρωποι, ονόματα, γεγονότα

Ο καιρός περνούσε
Σαν στοίχημα 
Που έπρεπε να κερδηθεί

Οι σκιές στο δωμάτιο 
Σώπασαν
Τα γιατί 
Είχαν γεννήσει απαντήσεις

Και σιγά - σιγά
Σαν φωτιά που ζητά μία σπίθα
Βούτηξα τα πόδια μου
Στη ζωή
Και προχώρησα


Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

2 σχόλια:

  1. Απαιτειται να γινει ετσι
    διαφορετικα
    παμε βιαστικα προς το θανατο!

    Καλησπερολουλουδο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. agriomeli, σε ευχαριστώ για το σχόλιο που άφησες.

    Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως όλα είναι μία ακόμη ευκαιρία. Για ένα μη Cantus Maeroris.

    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή