Οδός Σταδίου. Τελευταίος σταθμός. Ασπρόμαυρος. Μιας ερωτικής πολιτείας ανέκδοτα σταυρωμένης. Καβαλέτο κι ένας ακρωτηριασμένος πίνακας. Τι απάντηση να δώσει κανείς στον έρωτα όταν αφαιρετικά τον κάνεις ρήμα;
Δύο. Διό. Να ζει μαζί με την Περσεφόνη. Στο νεκρομαντείο της Πρέβεζας, στα μυστήρια μιας πόλης στερητικής. Με την κατάληξη ενός βουνού που παραδίδει εντολές. Τον κοιτά κάνοντας ανάτρηση. Δάχτυλα κίτρινα, τσιγάρα πολλά, ησυχία.
Ένα φάντασμα χορεύει δίπλα σ' έναν τοίχο στα Εξάρχεια και χάνεται λαθραία μέσα σ' ένα ταξί. Η τιμή έληξε. Μια ημερομηνία και στην είσοδο ένα ασθενοφόρο. Να κόβεις τις φλέβες σου οριζόντια. Ποτέ κάθετα.
Μαζί ποτέ.
Μαρία Χρονιάρη
Έχω διαβάσει αρκετά υπέροχα γραπτά σου μέσα στον χρόνο. Αυτό όμως το βρίσκω το πιο υπέροχο μέσα σε όλα. Απάντηση στο "γιατί το πιο υπέροχο μέσα σε όλα" δίνουν: η οδός, ο σταθμός, το καβαλέτο με τον πίνακα, ο έρωτας ως πράξη αφαίρεσης & γι' αυτό «μαζί με την Περσεφόνη», το «νεκρομαντείο της Πρέβεζας», τα τσιγάρα δάχτυλα, το φάντασμα των Εξαρχείων· μα πάνω από όλα οι φλέβες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(ΕΠΙΜΕΤΡΟ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟδός Μαυρομιχάλη. Το όρος Σινά μετώκησε. Μια προσευχή δεν είναι ποτέ εντολή. Είναι ανάγκη αρχαία, για να θυμίζει Έλευ - Ση. Προς το μυστήριο του θανάτου. Ούτε ένας πίνακας δεν μπόρεσε να τον ζωγραφίσει. Όλες οι φλέβες έμειναν ασφαλείς στη θέση τους. Τις μάζεψαν τα ασθενοφόρα του δήμου και τις έραψαν σε χέρια, για το μάθημα της Ανθρωπολογίας. Μετά, γυρίζουν και σε καλώδια. Περασμένα σφιχτά, στο λαιμό της αγάπης.
Το δάνειο σώμα της Περσεφόνης ακολούθησε την φορά του βυθού. Ανακλήθηκε στην επιφάνεια του νερού και έμεινε κάτω. Ούτως ή άλλως, Εξ -αρχεια δεν υπήρξαν ποτέ. Οι ποιητές ονόμασαν έτσι τις ήττες τους, για να τις αντέχουν.
Εσύ το γράφεις αυτό;
Ναι, εγώ.
Γιατί είμαι ατελής, όπως ο έρωτας.
Ολομόναχοι μαζί.
H Σιωπή είναι το αντάλλαγμα της βαθειάς Αγάπης ή η Αγάπη της Σιωπής;
ΑπάντησηΔιαγραφήTα ενδοφλέβια δεν κόβονται..είναι ρωγμες ροές που η ψυχή παίρνει μαζί της οταν
εγκαταλείπει το σώμα όχημα.Επειδή Ειμαρμένη.Επειδή καμιά Αγάπη δεν
μπορεί να απεκδυθεί το είναι της.
Μπλακ Μπερντ, σε ευχαριστώ πολύ για το ζεστό σχόλιό σου. Όσο η Περσεφόνη ζει στο Νεκρομαντείο της Πρέβεζας, όσο τα φαντάσματα "απειλούν" την ζωή μας σε βαθμό ζωής, θα συνεχίσουμε να κόβουμε τις φλέβες μας οριζόντια. Ποτέ κάθετα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά.
Σταύρο
ΑπάντησηΔιαγραφήπως θα μπορούσα να σχολιάσω το Επίμετρο χωρίς να ξεφύγω από το μέτρο; Έτσι κι αλλιώς η Περσεφόνη πάντα θα υπάρχει ανελθούσα κατερχόμενη σε μυστικές Ελεύ - σεις και οι γνήσιοι ποιητές θα παραμένουν ατελείς μέσα στην άρτια τελειότητά τους.
Οι οδοί πάντα θα αλλάζουν, έτσι για την ιστορία του αίματος. Και για τα τελευταία μπλουζ.
Σε ευχαριστώ.
Αγαπημένο μου αερικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω βρει ούτε κι εγώ απάντηση στις λέξεις μου που χρησιμοποίησες για να ανοίξεις το σχόλιό σου. Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, ίσως και όχι.
Έχεις δίκιο τα ενδοφλέβια δεν κόβονται κυρίως όταν είναι τα φάρμακα της ψυχής. Γιατί η αγάπη είναι ζωή.
Αλλά καμιά φορά χρειάζεται να ξέρεις την ακριβή φορά που θα χρησιμοποιήσεις το νυστέρι όταν μαζί ποτέ.
Σε φιλώ πολύ.
Τόσο εξαιρετικά κοφτερό, όσο και η λεπίδα που ευθύνεται για την οριζόντια τομή στις φλέβες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μαρία.
Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι για το σχόλιό σου. Για όλα ευθύνεται εκείνη η λεπτή γραμμή ισορροπίας από το φως στο σκοτάδι. Και κυρίως ο τρόπος που πρέπει να ξέρεις πώς να κόβεις τις φλέβες σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το μάθημα της ιστορίας του "μέλλοντος" ίσως, με ή χωρίς εισαγωγικά. Ποιός ξέρει.
Να προσέχεις εκεί.
Σε φιλώ.