Μαρία Λ. - Για 'σένα, μπαμπά… | Κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

Δεν ήσουν ποτέ των μεγάλων λόγων. Δεν ήξερες να εκφράζεις εύκολα όσα ένιωθες — δεν χρειαζόταν. Τα χέρια σου, οι πράξεις σου, το βλέμμα σου, μιλούσαν πάντα πιο δυνατά απ’ τις λέξεις.

Θυμάμαι τα πρωινά που ξυπνούσες πρώτος. Το άνοιγμα της πόρτας, τα βήματά σου στην κουζίνα, τον ήχο του νερού που έτρεχε στο νεροχύτη. Έφευγες ήσυχα για να μην μας ξυπνήσεις, λες και το βάρος της μέρας δεν έπρεπε να πέσει ποτέ πάνω μας. Το μόνο που άφηνες πίσω σου ήταν μια μυρωδιά καφέ και ένα φευγαλέο «καλημέρα» — κι όμως, αυτό το λιγόλογο «καλημέρα» είχε μέσα του όλη την αγάπη του κόσμου.

Ήσουν εκεί όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα. Όχι μπροστά, να με προπορεύεσαι. Ούτε πίσω, να με σπρώχνεις. Ήσουν στο πλάι — ήσυχα, διακριτικά, να με προστατεύεις χωρίς να με περιορίζεις. Να με στηρίζεις χωρίς να με κατευθύνεις. Ήσουν εκεί στις ήττες, περισσότερο κι απ’ τις νίκες. Γιατί ήξερες πως η δύναμη φαίνεται όταν όλα πονάνε — κι εκεί με δίδαξες τι θα πει να αντέχεις.

Δεν ήσουν τέλειος — και ποιος είναι; Μα ήσουν δίκαιος, σταθερός, αληθινός. Έμαθα από εσένα τι θα πει να κρατάς το λόγο σου, να μη λυγίζεις εύκολα, να μην προδίδεις ποτέ αυτό που αγαπάς. Δεν με πήρες ποτέ αγκαλιά τόσο συχνά όσο ίσως ήθελα μικρή, μα όταν το χρειαζόμουν στ’ αλήθεια, ήσουν πάντα εκεί. Κι αυτή η παρουσία σου, αυτή η σιγουριά, έγινε μέσα μου φάρος.

Σ’ ευχαριστώ για τις νύχτες που περίμενες να γυρίσω χωρίς να με ρωτήσεις πού ήμουν. Για τις μέρες που είχες κουραστεί αλλά χαμογέλασες μόνο και μόνο για να μη με βαραίνεις. Για τα Σαββατοκύριακα που αφιέρωσες σε μένα, ενώ θα μπορούσες να ξεκουραστείς. Για όλα όσα μου έδωσες χωρίς ποτέ να τα ζητήσω.

Ίσως δεν σου το είπα όσο συχνά έπρεπε, ίσως ποτέ όσο άξιζες, αλλά σ’ ευχαριστώ. Για τα ξενύχτια σου, για τις σιωπές σου, για τις θυσίες που δεν μέτρησες. Για την αγάπη σου που δεν φώναζε, αλλά ήταν πάντα εκεί — βαθιά, αληθινή, ανίκητη.

Μπαμπά μου… Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα ο ήρωάς μου. Όχι γιατί φόρεσες κάπα, αλλά γιατί φόρεσες ευθύνη. Γιατί στάθηκες σαν βράχος, όταν όλα γύρω λύγιζαν. Γιατί με έμαθες πως οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι εκείνοι που αγαπούν σιωπηλά, παλεύουν αθόρυβα και παραμένουν παρόντες χωρίς να ζητούν τίποτα.

Χρόνια σου πολλά, μπαμπά. Όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι — σ’ αγαπώ περισσότερο απ’ όσο μπορούν να πουν οι λέξεις. Κι αν κάποιες φορές δεν στο είπα… το λέω τώρα, με όλη μου την ψυχή:

Σ’ αγαπώ. Για πάντα.

Είμαι η πιο τυχερή κόρη του κόσμου όλου!!!!!

 

Μ. Λ.

Σωτήρης Παστάκας - ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ | Κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

 

Χθες  βράδυ,  ήρθε  και  με  βρήκε

ο  πατέρας  μου,  κι  ήταν  είκοσι  χρονών

με  τα  μαλλιά  χτενισμένα  προς  τα  πίσω,

με  το  κουστούμι  του  φοιτητή

και  με  το  βλέμμα,  εκείνο  το  αισιόδοξο

βλέμμα  για  τη  ζωή  και  τον  κόσμο.

 

Όχι,  το  σταυρωτό  σακάκι  και  τη γραβάτα

δεν  τα  παράτησε,  μέσα  στον  ίδιο  χρόνο,

από  πρωτοετής  της  Νομικής  ζωέμπορος

με πλαστή  ταυτότητα,  το  ρεβόλβερ

στον  κόρφο  του  και  το  ΕΑΜ  στους  λόγους  του,

σε  βουνά  και  πλατείες  της  Θεσσαλίας.

 

Μες  στο  δικό  μου  κουστούμι  τριακοντούτης,

σκέφτομαι  πόσο  πάλεψα  να  το  αποδεχτώ

και  τη  γραβάτα  μου  κι  αυτόν.

Τώρα,  που  όλοι  γίναμε  ο  εαυτός  μας,

Πού ’ναι  η  επανάσταση  να  μας  χαρίσει

μια  πλαστή  ταυτότητα,  πατέρα;

Σωτήρης Παστάκας

ΕΦΗ ΣΕΤΑΚΗ - Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΠΑΜΠΑΣ| Κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

 

Ο δικός μου μπαμπάς είναι και ο καλύτερος δάσκαλός μου. Ο δικός μου μπαμπάς με προέτρεπε πάντα να δοκιμάσω κάτι όταν δήλωνα ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Μου έλεγε, «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω.» Ο δικός μου μπαμπάς με περίμενε πάντα να τελειώσω τα αγγλικά και στο αυτοκίνητο κάναμε τις καλύτερες συζητήσεις.

Ο δικός μου μπαμπάς έχει την καλύτερη μυρωδιά στον κόσμο. Η αγκαλιά του μυρίζει ασφάλεια. Ο δικός μου μπαμπάς με έμαθε τι σημαίνει σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή. Μ’ έμαθε να βάζω στόχους και να αγωνίζομαι για αυτούς. Ο δικός μου μπαμπάς έπαιζε μαζί μου ασταμάτητα και έτρεφε την ψυχή μου καθημερινά.

Ο δικός μου μπαμπάς κάθε καλοκαίρι μέτραγε μαζί μου τα παγωτά που έτρωγα και χαιρόταν μαζί μου σαν παιδί και αυτός. Ο δικός μου μπαμπάς δίνει ακόμα και τώρα τις καλύτερες συμβουλές, γιατί έχει σοφία και βγαίνουν από την καρδιά του.

Ο δικός μου μπαμπάς είναι η έμπνευσή μου και ο ήρωάς μου. Είναι το καταφύγιό μου στις δύσκολες μέρες μου. Ο δικός μου μπαμπάς είναι ο καλύτερος παππούς σήμερα στα κορίτσια μου, γιατί τους κάνει τα ίδια που έκανε και σ’ εμένα.

Σ’ ευχαριστώ μπαμπά, είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου.

 

Με όλη μου την αγάπη, 

 Ευσταθία Σετάκη

ΕΙΡΗΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | Ποίημα για τη γιορτή του πατέρα

                         

 

Όσο μιλάμε σε κοιτάζω. Με απόγνωση. 'Όπως κοιτά κανείς τριγύρω του στην έρημο όταν χάνεται, και μοιάζει με αυταπάτη τόσο κίτρινο. Η Θεία Χάρη επί γης, - ανώφελη και άγονη. Με μάτια καθαρά κι αθώα, προτού βουτήξω σαν παιδί μες΄ στο γλυκό το δάχτυλο.

Κι εσύ, πάνω σε πλουμιστά κεντίδια και χαλιά, όλα βαμμένα με τα χρώματα του φθινοπώρου, με μετράς. Και σημειώνεις κάθε πόντο της ορφάνιας μου, κάθε ανυπακοή μου μάταιη. Πιο όμορφη από όλες, ίσως γιατί έξω καίγεται η Πόλη σου στο δειλινό. Πάντα εντός του υδάτινου σαρκίου σου, χωρίς την έπαρση της προτομής.

 

Όμως για κοίτα ωραία που ανθίζουν οι πληγές στο στέρνο, τις νύχτες του Σεπτέμβρη.

''Είναι τόσο γαλάζιος ο Δούναβης κι από ψηλά;'' θέλω να σε ρωτήσω πατέρα.

 

Ειρήνη Ιωαννίδου

 

Δημοσιευμένο στην ανθολογία ‘’Ο πατέρας έφυγε’’ του περιοδικού Intellectum, (τεύχος 16 Νοέμβριος 2021).