Μονωδία

Σε κοιτώ μέσα από τις σκονισμένες φωτογραφίες στους τοίχους, μέσα από τα παλιά βιβλία που έχουν φτιάξει στο δωμάτιο ουρανό, μέσα από τις λέξεις που γράφονται στα κουδούνια των δρόμων, μέσα στα ονόματα που κανένα δεν έχει τον δικό σου τον ήχο, στα περίπτερα όταν οι εφημερίδες σαν πρώτη είδηση γράφουν τον θάνατο μίας ακόμη μέρας,

σε κοιτώ στους καθρέφτες των δρόμων, στις σπασμένες τζαμαρίες κάθε εμπορικής συναλλαγής, σε μιλώ σε όλες τις γλώσσες που δεν έμαθα, σε κάθε στίχο που μου μοιάζει, μέσα στα ψέματα που μου λες και σου ζητώ να τα πάρεις πίσω όμως ποτέ δεν σταματάς,

σε κοιτώ μέσα στα όχι και τα ναι, να προσπαθείς να σώσεις μια πραγματικότητα, να βυθίζεσαι μαζί με τις κιμωλίες που δεν έγραψα σε μαυροπίνακα σχολείου, στους καθρέφτες των αυτοκινήτων που έσπασα χθες βράδυ και σε κάθε μηχανή που μου υπόσχεται μια βόλτα, καλοκαίρι καιρό, στα μαλλιά μου που μαύρισαν για να κάνουν αντίθεση με την ξανθιά μου ψυχή,

σε κοιτώ στην κόρη των ματιών μου που δεν είναι η κόρη μου, στα πρώτα βήματα του γιου μου που θέλει να σε πει μπαμπά όμως βάζει τα κλάματα, στα στενά δρομάκια των νησιών, στις πλατείες, στα πανηγύρια των εορτών κάθε αγίου που μυρίζει θάνατο, στις παραλίες των βουνών, σε κάθε γκρεμό μέσα στο πράσινο των φάρων χειμώνα, να μιλάς με τον Καζαντζάκη για την άνοιξη,

σε κοιτώ στα παραμύθια που έγραψα, σ' εκείνα που μου είπαν, σ' αυτά που έζησα μια ζωή δίχως αύριο, στις γλάστρες που φύτεψα την τυχερή καρδιά που έκοψα παράνομα καθώς περνούσα από εκείνη την παλιά πολυκατοικία που έπαιζες κυνηγητό.

Κοιτάω, μιλάω, ακούω, πονάω, σωπαίνω και κλέβω, τις λέξεις κρατάω καλά μυστικό για να τις τραγουδήσω σε άλλη πατρίδα. Φορώντας μια μπλούζα λευκή για την ιστορία της αποκατάστασης, που θα κάνει τα χέρια μου να μην τρέμουν κάθε φορά που θα γράφω για μνήμη.

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/monodia/?fbclid=IwAR1CcaYVflsEDHCRyldXDJDEL4UKpRMaM6nVbqsDIAGfOpUk5hcr_A-JO34