ΧΡΥΣΑΥΓΗ

Τις τελευταίες μέρες, απασχολεί τα χέρια μου μια πεπρωμένη φυγή. Όσο κάνω πως δεν υπάρχει, τόσο εφευρίσκει τρόπους για να με κάνει να την κρατώ. Διεκδικεί το δικαίωμα της ύπαρξής της, ζητώντας μου να την ακολουθήσω.

Στον δρόμο οι άνθρωποι από γυαλί φτιαγμένοι, αν τους φυσήξω θα διαλυθούν. Στα πρόσωπά τους, τα χαραγμένα χρόνια τους, θυμίζουν πέτρα σκαλισμένη απ’ το κύμα. Όπως περπατούν, αφήνουν πίσω τους μια αύρα στάχτης και οι κινήσεις τους προδίδουν σταθερή έλλειψη αγάπης.

Μια κουμπωμένη ψυχή θαρρείς και τους οδηγεί και καθορίζει τον τρόπο τους. Τους κοιτάζω για ώρα, μήπως μπορέσω να αποκωδικοποιήσω τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις πληγές τους. Μήπως και δω τον κόσμο τους και καταλάβω τι νιώθουν. Όμως κανείς δεν κοιτάει τα μάτια μου. Δείχνουν να τα φοβούνται. Μα εγώ πιστά, δεν χαμηλώνω το βλέμμα.

Συνεχίζω την προσπάθεια να διαρρήξω τα ρολά και να βάλω στην καρδιά τους το χέρι μου· να τους ξυπνήσω, να τους αφυπνίσω. Να τους φωνάξω πως τώρα ζωή, εδώ ζωή. Ύστερα κι αύριο δεν ξέρεις. Μα εκείνοι επιμένουν να μην κοιτούν και αν κάποιος κοιτά, να μη βλέπει.

Στον ουρανό τα σύννεφα το ένα δίπλα στο άλλο, μοιάζουν με χορωδία· μια σειρά φιλαρμονικής. Μελωδία νερού και αέρα να ποτίζει τη γη. Να δυναμώνει τις ρίζες για να ανθίσει το μέλλον τους. Περπατάω με βήμα αργό και προσεκτικά, μην τυχόν και πληγώσω το χώμα. Μην και γίνω η αιτία να χαθεί η αναπνοή. Για να μην χρεωθώ ένα σφάλμα του κόσμου. Δεν αντέχω στο σώμα μου άλλη πρόσθεση βάρους. Μία ακόμη ενοχή για μια λάθος απόφαση.

Πλησιάζω στο κατώφλι της πόρτας. Στο σπίτι μου κατοικεί η γεύση από γιασεμί. Στο δεξί μου χέρι κρατάω ακόμη τα παπούτσια μου και με το αριστερό, βάζω στην πόρτα το κλειδί. Παίρνω βαθιά αναπνοή και μπαίνω. Ποτέ ξανά δεν έχω υπάρξει πιο σίγουρη, γι’ αυτό το πρώτο βήμα.

Δεν υπάρχει νομοτέλεια όταν μιλάς για ψυχή.

Μαρία Χρονιάρη

Κείμενο από την μόνιμη στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Διαβάστε κι εδώ: https://ologramma.art/chrysaygi/