Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Αντιθύμηση




Διένυσα χιλιόμετρα νύχτας
απ’ τη ζωή μου
ως τη ζωή σου
Έσκαψα με τη γλώσσα μου
όλα τα χρόνια που μας έκλεβαν ελπίδες
και μίλησα με τα σκοτάδια σου
να μη φοβάται η σκιά σου

Ξέχασα κάθε ενδεχόμενο που δε χωρούσε μαζί
καταργώντας τον χρόνο
όταν οι λέξεις πονούσαν
Κάνοντας πέτρα το δάκρυ μου για
να αντέχει η καρδιά σου

Κι εσύ
σαν να μην είδες ποτέ
όλα όσα άνθισαν

Έγινες όλες οι σφαίρες
που ξαγρυπνούν την ποινή μου 

Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου