Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ




Μέρες τώρα περνάω από το πατρικό σπίτι.
Ν’ ακούσω τη φωνή σου και να γυρίσω να σε κοιτάξω.
Να σε δω και να πάρω σιγουριά απ’ την κουβέντα σου.
Δεν αναγνωρίζω αυτή την πόρτα.
Δε θυμάμαι ούτε ένα εκατοστό του σπιτιού.
Μόνο εσένα θυμάμαι να είσαι όλη του η ύπαρξη.
Αν εκεί που είσαι δε χρειάζεται να ξοδεύεις ζωή,
δώσε λίγη σ’ εμένα που μου τελειώνει.
Ξέρω, βιάζεσαι να με δεις.
Θα έρθω.
Μόνο να παίξω λίγο ακόμα, μαμά.
Λίγο ακόμα...



Βασίλης Παυλίδης, από την ποιητική συλλογή "Ιδιόλεκτο", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2010





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου