ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Έφυγες με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησες. Μας έμαθες να αγαπάμε τους ανθρώπους και να χαϊδεύουμε τα λάθη και τα πάθη τους. Μεγάλωσα με τις λέξεις και τα φωτεινά ζεστά μάτια σου. Σε θυμάμαι πάντα με το πλατύ γέλιο σου, να μου μιλάς για τον Θεό, για τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, για την ψυχή και τις πληγές της. Να κάνεις βόλτες στην πλατεία του Αγίου Μηνά, με το καπελάκι και τα γυαλάκια σου.

Κάναμε τόσα ταξίδια καρδιάς, όσα ποτέ του κανείς δε θα κάνει. Κι όσες φορές βιάστηκα για το ταξίδι στην άλλη όχθη, έγινες βουνό για να το αποτρέψεις. Κάθε που το ρολόι θα δείχνει 6, τα μάτια μου θα κοιτούν στον ουρανό για να δουν τα δικά σου, καθώς ξέρω πως πάντα εδώ θα έχεις στραμμένο το βλέμμα σου. Από την περασμένη Τρίτη, τα χρώματα σώπασαν και οι μαντινάδες πια δεν θα έχουν ρυθμό. Κι η Κρήτη που αγάπησες, θα σε αγκαλιάσει σφιχτά - μάνα κι αυτή πονεμένη - που ξαναγυρνάς κοντά της. 

Θα κάνω όσα σου υποσχέθηκα κι ακόμη τόσα, για να γελάς από εκεί ψηλά και να φωτίζεις τον δρόμο μας. Εκείνοι που αγαπάς δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι ας φεύγουν. Θα τα ξαναπούμε εκεί που υπάρχει μόνο φως κι αγάπη. 

Καλή στρατιά και καλή μετάβαση λατρεμένε μου θείε Φώτη.