Έρχονται
και φεύγουν οι άνθρωποι παρέα με τα γεγονότα τους. Αγκαλιά με όλα όσα έσπειραν
στον δρόμο σου, αφήνοντας τα χνάρια τους επάνω στην ψυχή σου. Έρχονται και
φεύγουν οι άνθρωποι μαζί με ό,τι δημιούργησαν, μαζί με εκείνο που δεν μπόρεσαν
όσο κι αν ήθελαν να σώσουν.
Έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι σαν σκοτεινοί και
ά- πειροι διαβάτες μέσα στην εσωτερική σου πόλη, την πόλη που τους γέννησες,
τους μεγάλωσες, τους ανάθρεψες. Έρχεσαι και φεύγεις κι εσύ, βαστώντας γερά ό,τι
σου έχει απομείνει να σε θυμίζει, να μοιάζει με αυτό που ήσουν πριν σε κάνουν
αυτό που έγινες. Πριν προσαρμοστείς στα δικά τους μέτρα, σταθμά, δεδομένα, για
να συμπορευτείς με την δική τους έλλειψη που τόσο σου έμοιαζε.
Με τον δικό τους
κόσμο που ήταν ο κόσμος σας. Με την αλήθεια σου καλά καρφωμένη στους ήχους του
μυαλού σου, με τις πληγές από τα καρφιά εκείνης της σταύρωσης που όσο κι αν
πάλεψες δεν μπόρεσες να αποτρέψεις.
Το τέλος είναι υπόθεση οριστική.
Καθοριστική. Αμετάκλητα βέβαιη. Αυτό, το τέλος της ζωής σου.
Που πριν λίγο
έμαθες πως δεν θα αργήσει στο προκαθορισμένο του πρόσκαιρου, ραντεβού.
Μαρία Χρονιάρη
Χάνομαι, χάνεσαι.. Εντός σου, μου.. Οσο αναπόφευκτο κι αν είναι φτάνει που υπήρξαμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαυτίζομαι..
Σε φιλώ Μαρία μου!!
Αγαπημένη μου Μαριλένα
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ρήμα Χάνομαι σε όλες τις εποχές του. Σε όλους τους γραμματολογικούς χρόνους του. Τους χρόνους της ζωής μας που κι αυτή χάνεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όπως το γράφεις ακριβώς: "Φτάνει που υπήρξαμε".
Να προσέχεις πολύ και χαίρομαι πολύ, ξέρεις γιατί. Σε φιλώ και σου στέλνω μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη!!