Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

MEA REQUIES



Είναι μια λύπη που στάζει μέσα μου
Με το μαύρο μελάνι της
Ζωγραφίζει βροχή
Κι όλο να μεγαλώνει το χάος
Ανάμεσα στις ματιές μας
Κι όλο οι παλάμες
Να ιδρώνουν από εκείνο
Που λείπει 

Ένας νεκρός φωτισμός 
Διαγράφει στιγμές
Και κάτι χαμένα φωνήεντα
Που είχαν σωθεί για ώρα ανάγκης
Τώρα σβήνουν σαν ίχνη που 
Φοβούνται το πριν

Κανείς δεν χωράει εδώ
Μόνο αν φύγεις
Να μην ξεχάσεις να φορέσεις
Εκείνο το παιδικό σου χαμόγελο
Και κάτι ήλιους που φωνάζαν ζωή

Τώρα όλες οι σιωπές μου 
Γίναν νύχτες στα χέρια σου

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)







4 σχόλια:

  1. Όμορφο το ανέκδοτο –ή μήπως ανένδοτο;– ποίημα. Έχω να σχολιάσω, απλώς, "κλέβοντας" μια φράση από μια ταινία που είδα χθες (The Man from Earth): Ίσως είμαι πολύ λυπημένος για να κλάψω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπλάκ Μπέρντ,

    σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Όλα τα ποιήματα οφείλουν να είναι ανένδοτα. Έτσι κι αλλιώς, όλα μια λύπη είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό μόνο.
    http://sstavropoulos.blogspot.gr/2013/08/terminus-ante-quem.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή