Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου
ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:
το φως στα μάτια μου που λάμπει
δικό σου - και σ' το στέλνω πίσω!
Του μαγικού του κόσμου αν έχω
ανοίξει διάπλατη τη θύρα,
το μυστικό χρυσό κλειδί της
από το χέρι σου το πήρα.
Κι αν απ' τα βάθη ενός ληθάργου
βγήκα, σ' εσένα το χρωστάω,
σ' εσένα τους χυμούς που νιώθω,
τη νέα γλώσσα που μιλάω!
Κώστας Ουράνης, 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου