'Εν ἀρχή ἦν τό τέλος

Με χαρά σας ανακοινώνουμε την κυκλοφορία του νέου συλλογικού βιβλίου των Δελίνα Βασιλειάδη, Δημήτρη Γκιούλος, Δημήτρης Δημητριάδης, Βαρβάρα Δουμανίδου, Κωνσταντίνος Λεϊμονής, Γιάννης Μίχας Νεονάκης/Dave, Γιώργος Ρούσκας, Αντώνης Σκιαθάς, Νούλη Τσαγκαράκη, Μαρία Χρονιάρη, με τίτλο «'Εν ἀρχή ἦν τὸ τέλος».

Ένα πολυφωνικό έργο μονολόγων και θεατρικών κειμένων, εξομολογητικής διάθεσης. Λέξεις σε έξαψη, έντονοι συμβολισμοί, γλωσσοπλαστία μερικά από τα χαρακτηριστικά τους. Σε όλα τα κείμενα διατηρήθηκε η ταυτότητα του εκφραστικού λόγου μέσα στα πλαίσια των γραμματικών κανόνων.
Δέκα φωνές, δέκα άνθρωποι σε διαφορετικό τόπο και χρόνο διεισδύουν στο βάθος της ύπαρξης και γράφουν κείμενα, δημιουργώντας συναισθηματική ατμόσφαιρα με κοινό πυρήνα το τέλος του κόσμου.

Το βιβλίο αποτελεί μια ιδέα που γεννήθηκε εν μέσω εγκλεισμού με μοναδικό σκοπό την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «Σχεδία»

Εισαγωγικό Σημείωμα

'Εν ἀρχή ἦν τὸ τέλος

Η ζωή αρχίζει με σκοτάδι και τελειώνει με φως.
Όλα όσα ζήσαμε είναι ένας κύκλος από ύδωρ και αίμα. Ένα ατέρμονο πήγαινε-έλα, σαν την αέναη επιστροφή της θάλασσας.
Μέσα σε αυτό εμπεριέχεται ο θρίαμβος της ύπαρξης αλλά και η συντριβή της. Κατά τον Σόπενχάουερ αυτόν τον κόσμο πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν τόπο εξαθλίωσης και ένα είδος αποικίας καταδικασμένων.
Αν οι άνθρωποι οδηγούμενοι στο πέρας της ζωής έστρεφαν το βλέμμα τους πίσω, θα διέκριναν τον συνεχή αγώνα αναμονής στο πρόσταγμα του θανάτου.

Η επίγνωση της θνητότητας είναι η πηγή του στοχασμού και η μόνη οδός προς την αυτογνωσία.  Εκδ. Ανεμόεσσα

Carnival

Ο άνθρωπος που αγαπάω είναι μουσική και χρώματα. Είναι ήχος βγαλμένος από εποχές που δεν ήρθαν. Είναι από πόλη που μέσα της ζωγραφίζεται μια ηλιαχτίδα, και λέει τη φράση "κορίτσι μου", με την τρυφερότητα της αλήθειας. 

Ο άνθρωπος που αγαπάω τα βράδια ξενυχτάει γιατί διψάει για φως, και τη μέρα γίνεται σύννεφο και κοιτάει τη γη από την πλευρά της σελήνης.  Είναι η λάμψη στα μαλλιά μου, η λέξη στην άκρη της γλώσσας μου, το ψυχικό απόθεμα που κρύβω για να μην το βρείτε.  

Ο άνθρωπος που αγαπάω δε μοιάζει με κανέναν.  Μοιάζει μόνο με τον εαυτό του και τη σιωπή του. Γνωρίζει να μην ξοδεύει κανένα φωνήεν στα μάτια σας και διψάει για ήλιο. Κι όταν τον βρίσκει κρύβεται ανάμεσα στα δόντια του. Για να κάνει τον γύρο του θανάτου στις φλόγες. 

Γιατί είναι ο δικός μου, αγαπημένος άνθρωπος.

Μ. Χρονιάρη 

 

ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ

Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Το γρέζι εκείνο που έβγαινε απ’ τα έγκατα και ανοιχτό και ολόκληρο απλωνόταν, σπάζοντας κάθε τοίχο του σπιτιού. Και άκουγα τη θλίψη μου να δραπετεύει μέσα από τα συρτάρια και τις ντουλάπες του· μέσα από πίνακες, βιβλία, φωτογραφίες. Να διαχέεται και να απομακρύνεται, όπως απομακρύνονται τα τρένα απ’ τους σταθμούς. Τη νύχτα εκείνη μέτρησα χίλια βήματα μέσα μου να γεννιούνται.

Τα πράγματα συμβαίνουν όταν νομίζεις πως τίποτε άλλο δεν μένει να συμβεί. Ερήμην όλα να γυρνούν αέναα στον χώρο, ως να έρθουν να σε βρουν και να σε αγγίξουν. Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Μετά ήρθαν τα μάτια. Λάδι από κυπαρίσσι και μυρωδιά από φως που ετοιμάζεται να βρέξει. Τα κοίταζα για να μπορέσω να τα μάθω. Να σπάσω το προστατευτικό τους τζάμι και στον πυρήνα τους να εισχωρήσω. Μα όλο χαμήλωναν τα βλέφαρα κι όλο φυσούσα για να ανοίξουν.

Και ο χρόνος πέρναγε και οι μήνες, μα εγώ τον ήχο της φωνής τον κράταγα στα αεροπλάνα που ανέβαινα. Στον λαιμό μου τον κάρφωνα και στο πάτωμα, για να απορροφάω τους κραδασμούς του. Να νιώθω την ανάγκη του, να χάνεται μαζί μου. Κι ύστερα ήρθαν τα δάχτυλα. Τα χέρια σου στα δικά μου. Ένα βουνό και μια σελήνη μόνο για μένα, σαν γάτα να κουρνιάζει επάνω μου. Μία πλατεία, μια εκκλησία, μία γιορτή.

Ομίχλη, υγρασία, και μία πόλη σαν τη νύχτα φωτεινή, να καταγράφει από το σώμα τη σκιά. Κι όλο να παύει η αναμονή σου. Λευκές καρέκλες σε χώρο μνήμης από πάντα κοινό. Σαν χάρτης, σαν πυξίδα. Σουηδία – Βιέννη – Ελβετία να ξεδιπλώνονται μπροστά μας κι εγώ να λέω, «μόνο τον ήχο σου αναγνωρίζω, μόνο τον ήχο σου».

Στις μέρες που θα έρθουν να με κρατάς· να με πετάς ψηλά κι έπειτα θάλασσα να ανοίγεις να με πιάνεις. Κι εγώ τις νύχτες θα σε οδηγώ στον πόλεμο, που θα έχει πάντα νικητή μόνο τον ήχο της φωνής σου.

Και θα σε εδράζω μέσα μου.

 

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/themeliosi/ 

Πανόραμα

Φωτογραφία Εξωφύλλου: Χάρης Τσιλόπουλος

 

Έλα να φτιάξουμε

μια νύχτα από χαρτί

κι επάνω της να γράψουμε

για αυτή την εύκρατη λύπη

 

Να ανταλλάξουμε δέρματα

και να μιλήσουμε τη γλώσσα

των τρελών

- Εκείνων που από έρωτα τρελάθηκαν

και λένε πάντα την αλήθεια-

 

Να σου δώσω ζωή

να μου δώσεις αίματα

Να μου δώσεις λύτρωση

και να σου δώσω πόνο

 

Να βγάλω τα μάτια μου

και φυλαχτό στον λαιμό σου

να κρέμονται

 

Την ψυχή σου να βγάλεις

και να την κάνω τα μάτια μου

 

Να μην αφήσω τίποτα δικό μου

να μην είναι δικό σου

Να μην αφήσεις τίποτα δικό σου

που δικό μου να μην το υπάρχω

 

Να πάρω τα χέρια σου

και με τα νύχια σου

στις φλέβες μου να γράψω

πως η αγάπη δεν χωράει

σε επίθετα κι αντωνυμίες προσωπικές

 

Να πάρεις τη γλώσσα μου

και τον κόσμο σου

να φιλήσεις στο στόμα

 

Και να χυθεί μέσα μου

και να χυθεί μέσα σου

όλο το φως και το σκοτάδι

 

Έλα να φτιάξουμε

μια νύχτα από αυτές

που άλλος κανείς ποτέ

δεν τόλμησε να φτιάξει

 

Και μέσα της να αφήσουμε

την τελευταία μας πνοή

 

 

 Μαρία Χρονιάρη, από την νέα ποιητική συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη (Ιούνιος 2020). Το βιβλίο τελεί υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων και της INTERNATIONAL ACTION ART

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ - ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ

Φωτογραφία:Χάρης Τσιλόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όταν το ποίημα αγγίζεται με την εικόνα, όταν η φωτογραφία κινείται πάνω στις λέξεις, όταν εσύ κι εγώ συμβαίνουμε. 52 ποιήματα γίνονται θάνατος και μαζί ζωή. Γίνονται ποίηση χωρίς σημεία στίξης. Γίνονται εικόνα χωρίς υποκείμενο κι αντικείμενο. Λέξεις κι αντικατοπτρισμοί στη μαρτυρία της όρασης, διηγούνται αυτόνομα τη ζωή, που ερήμην συμβαίνει. Η συνάντηση αυτή τυπωμένη στο χαρτί μορφοποιείται, κι από τη μήτρα των ματιών πλάθει το αδιαίρετο καινούριο σώμα, ένα επόμενο σώμα, μετά από αυτό που προηγήθηκε.

Το Μετά από αυτό που προηγήθηκε, η έκτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Χρονιάρη, είναι μια ζωή που έρχεται μετά από ό,τι υπήρξε λεηλατημένο και βάρβαρο, γεμάτη με φως, βγαλμένο από τις χαρακιές και τα σημάδια.

Φως δυνατό και τετελειωμένο.

Μια συνεργασία με τον φωτογράφο Χάρη Τσιλόπουλο, του οποίου φωτογραφίες κοσμούν το εξώφυλλο και το εσωτερικό του βιβλίου.

Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως οπερατέρ.

Ο Χάρης Τσιλόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αυστρία, όπου εργάζεται ως φωτογράφος, ενώ ασχολείται ενεργά και με τη μουσική ως ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος.

Το βιβλίο είναι υπό την αιγίδα του Ομίλου της UNESCO Πειραιώς και Νήσων και της International Action ART

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ

ΔΙΔΟΤΟΥ 29, ΑΘΗΝΑ 106 80

ΤΗΛ./FAX: 210 3805520-210 3822732, http: www.sokolis.gr, e-mail: mari@sokolis.gr

Μονωδία

Σε κοιτώ μέσα από τις σκονισμένες φωτογραφίες στους τοίχους, μέσα από τα παλιά βιβλία που έχουν φτιάξει στο δωμάτιο ουρανό, μέσα από τις λέξεις που γράφονται στα κουδούνια των δρόμων, μέσα στα ονόματα που κανένα δεν έχει τον δικό σου τον ήχο, στα περίπτερα όταν οι εφημερίδες σαν πρώτη είδηση γράφουν τον θάνατο μίας ακόμη μέρας,

σε κοιτώ στους καθρέφτες των δρόμων, στις σπασμένες τζαμαρίες κάθε εμπορικής συναλλαγής, σε μιλώ σε όλες τις γλώσσες που δεν έμαθα, σε κάθε στίχο που μου μοιάζει, μέσα στα ψέματα που μου λες και σου ζητώ να τα πάρεις πίσω όμως ποτέ δεν σταματάς,

σε κοιτώ μέσα στα όχι και τα ναι, να προσπαθείς να σώσεις μια πραγματικότητα, να βυθίζεσαι μαζί με τις κιμωλίες που δεν έγραψα σε μαυροπίνακα σχολείου, στους καθρέφτες των αυτοκινήτων που έσπασα χθες βράδυ και σε κάθε μηχανή που μου υπόσχεται μια βόλτα, καλοκαίρι καιρό, στα μαλλιά μου που μαύρισαν για να κάνουν αντίθεση με την ξανθιά μου ψυχή,

σε κοιτώ στην κόρη των ματιών μου που δεν είναι η κόρη μου, στα πρώτα βήματα του γιου μου που θέλει να σε πει μπαμπά όμως βάζει τα κλάματα, στα στενά δρομάκια των νησιών, στις πλατείες, στα πανηγύρια των εορτών κάθε αγίου που μυρίζει θάνατο, στις παραλίες των βουνών, σε κάθε γκρεμό μέσα στο πράσινο των φάρων χειμώνα, να μιλάς με τον Καζαντζάκη για την άνοιξη,

σε κοιτώ στα παραμύθια που έγραψα, σ' εκείνα που μου είπαν, σ' αυτά που έζησα μια ζωή δίχως αύριο, στις γλάστρες που φύτεψα την τυχερή καρδιά που έκοψα παράνομα καθώς περνούσα από εκείνη την παλιά πολυκατοικία που έπαιζες κυνηγητό.

Κοιτάω, μιλάω, ακούω, πονάω, σωπαίνω και κλέβω, τις λέξεις κρατάω καλά μυστικό για να τις τραγουδήσω σε άλλη πατρίδα. Φορώντας μια μπλούζα λευκή για την ιστορία της αποκατάστασης, που θα κάνει τα χέρια μου να μην τρέμουν κάθε φορά που θα γράφω για μνήμη.

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/monodia/?fbclid=IwAR1CcaYVflsEDHCRyldXDJDEL4UKpRMaM6nVbqsDIAGfOpUk5hcr_A-JO34

Ενδοχώρα

Με κρατάς χωρίς τέλος

αγάπη βαρύτητας μηδενικής

Με χωράς χωρίς τέλος

μου συμβαίνεις

Μ. Χρονιάρη

Από την ποιητική συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", εκδ. Σοκόλη, 2020

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

ο πατέρας μου

δεν άφηνε κανέναν

να κάθεται στο παγκάκι

«περιμένω τα βήματα», έλεγε

να μ’ ελευθερώσουν

είχε μια πληγή από σοκολάτα στο στήθος

κι όλο έδειχνε τα χέρια του

που ήτανε καθαρά

άρχιζε, λησμονώντας πως με λένε

μετά θυμόταν

το τσαλακωμένο χαρτί

στο παλτό του

«στα σκουπίδια να ψάχνεις την αλήθεια, Μαρία»…

ο πατέρας μου

κοιμήθηκε

για να πεθάνει

στα ψέματα

έτσι δεν καλυτέρευσε τον κόσμο

του άρεσε μόνο

να παίζει φυσαρμόνικα

κοιτάζοντας τα πουλιά

Νιόβη Ιωάννου

Από την ποιητική συλλογή «Εις άτοπον» εκδ. Μανδραγόρας, 2017

Σώμα κενό

Καμιά φορά συμβαίνει

να έρχεσαι στον ύπνο μου

με τα μαχαίρια σου ακονισμένα

Και με χέρια που στάζουν αίματα

να χαϊδεύεις με λύσσα

ό,τι απέμεινε ζωντανό μέσα στα καμένα

Κι εγώ

Που να σου αρνηθώ την ψυχή μου

ποτέ δεν μπόρεσα

αφαιρώ σπυρί – σπυρί

τα μικρά της κομμάτια

Μήπως και κάποτε καταλάβεις

πως η μόνη ελευθερία στην αγάπη

ονομάζεται θάνατος

Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΓΕΝΝΗΤΗ ΓΗ" ΣΤΟΝ GREEK PULSE RADIO ΣΤΟΥΤΓΚΑΡΔΗΣ

Την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020 είχα την τιμή και την χαρά να βρίσκομαι καλεσμένη στην εκπομπή "ΒΙΒΙΛΙΟΘΕΑΣΗ Live" που παρουσιάζουν η Άννα Τζάκου και ο Χρήστος Μαστραντώνης, στον Ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό Greek Pulse Radio, στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας.

Μιλήσαμε για την ποιητική συλλογή μου "Αγέννητη γη", για τον θεατρικό μονόλογο που προέκυψε από το βιβλίο, για την ποίηση και πολλά άλλα. Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να πατήσετε επάνω στον σύνδεσμο για να την ακούσετε.

Καλή ακρόαση!

Στέφαν - ει

Θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτή την γυναίκα. Με τα ξανθοκόκκινα μαλλιά και τα γαλάζια μάτια. Με τα βλέφαρα γεμάτα ρυτίδες στα 24 χρόνια της. Για την κραυγή, που στάζει ασταμάτητα από την ίριδα κάθε που σε κοιτάει, και για τα άδεια από φροντίδα χέρια της.

Θέλω να σας μιλήσω για το χαμόγελο που όλο γερνάει στο στόμα της, χωμάτινο, άνυδρο και κρυωμένο. Οι ρωγμές στα χείλη της μαρτυρούν την ανάγκη για φίλημα. Λίγη βροχή να πέσει επάνω τους, να σωθούνε. Απ’ την πληγή, απ’ την ματαίωση, από την αχρηστία της ύπαρξης. Το σώμα της είναι φαρδύ κι ανήλιαγο και μόνιμα θλιμμένο. Δεν ξέρει τι να κάνει την τόση αναπνοή.

Αν πλησιάσεις, διακρίνεις πάντα το συρματόπλεγμα, και στις ματωμένες γωνίες του κίτρινα αγκάθια έχουν φυτρώσει. Τα ρούχα της  - πάντα στο χρώμα του μπλε - μου θυμίζουν νερό που έχει πάψει να ρέει. Στην λευκή καρέκλα της τα κενά απ’ τις ενώσεις, θαρρείς πως έγιναν για να δραπετεύσει. Μα δεν γυρίζει ποτέ να τα δει. Μόνο κοιτάει παράταιρα και όλο κάτι σφυρίζει.

Την ακούω συνέχεια να λέει το ίδιο τραγούδι· σαν να μιλάει στα πουλιά και να ζητάει να φτάσουν. Έχω την αίσθηση πως μόνο περιμένει. Τα πάντα. Κι όλο φοβάται να τα δεχτεί. Οι τρύπες απ’ τα παπούτσια της όσο πάνε και μεγαλώνουν. Παράξενο για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν κουνιέται. Κι εκείνη να κάνει πως δεν το γνωρίζει, μην τυχόν χρειαστεί να κλάψει, γι’ αυτά που αφήνει και πάντα της φεύγουν.

Έχει ομίχλη ο ουρανός και στο βουνό εδώ και μέρες συνέχεια βρέχει. Μα δεν μοιάζει να την ενοχλεί. Στέκομαι μπροστά της, δείχνοντας με το δάχτυλο το απέναντι σπίτι στο δάσος. Ακολουθεί με το κεφάλι της την φορά απ’ το χέρι μου, όμως λίγο πριν φτάσει το βλέμμα της, σφίγγει με πόνο τα μάτια.

Μια λέξη πνίγεται στο λαρύγγι μου και με κάνει να βήχω. Βήχω τόσο πολύ, που η ανάσα μου κόβεται και στο τέλος λιποθυμώ. Νιώθω μια ζέστη να με περπατάει. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω γύρω μου ένα χαλί από λέξεις. Όμως δεν είναι δικές μου. Τις σχηματίζουν τα νύχια της που το δέρμα μου γραντζουνάνε. Χαμογελάω κι ακίνητη την κοιτώ.

Άρχισε να σουρουπώνει. Ανοίγει το στόμα της και σχηματίζει με την φωνή της έναν αλλόκοτο ήχο. Ένα κοράκι πετάει κοντά της και με τα πόδια του τα μαλλιά της αγγίζει. «Είναι η φωλιά του», μου λέει. «Εδώ γεννήθηκε και εδώ θα πεθάνει». Κι ύστερα αίφνης έγινε ολόκληρη ένα μαύρο πουλί.

Ήθελα να σας πω γι’ αυτή την γυναίκα κι αλήθεια προσπάθησα. Μα δεν ξέρω αν η ψυχή σας κατάλαβε, για ποιόν καθρέφτη από όλους σας μιλούσα.

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ologramma. Δείτε κι εδώ: https://ologramma.art/stefan-ei/?fbclid=IwAR07gTR69HWogKqgpVvtMiQWIj5eszkXgzn5BhSciTsKsMoVokWTusutrjg

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ "ΑΓΕΝΝΗΤΗ ΓΗ" ΣΤΟΥΣ 100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Στις 4 Νοεμβρίου 2019 και ώρα 19.00, στο Πολύκεντρο Νεολαίας Δήμου Ηρακλείου στην Κρήτη, έλαβε χώρα η εκδήλωση "100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ", όπου είχα την χαρά και την τιμή να διαβαστούν τρία ποιήματα από την ποιητική μου συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017, από τον Δημοσιογράφο και Ραδιοφωνικό Παραγωγό Κώστα Ηλιάκη. 

Και ήταν διπλή η ευχάριστη έκπληξη για εμένα -  και λόγω του ότι συνέπεσε η διοργάνωση αλλά και η επιλογή του Κώστα Ηλιάκη να διαβάσει από το βιβλίο μου, με την ημέρα των γενεθλίων μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ για αυτή την τιμητική παρουσίαση τόσο τον Κώστα Ηλιάκη όσο και την Κλαρίτα Σελμάνι, η οποία εκτός από ποιήτρια είναι η εκπρόσωπος του κινήματος στην Ελλάδα αλλά και η διοργανώτρια της βραδιάς. 

Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου της εκδήλωσης καθώς και στο τέλος του κειμένου, ο σύνδεσμος που παραπέμπει στο ιστολόγιο των "100 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ"

"Το κίνημα «100 Χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή» σχεδιάστηκε αρχικά από τον Michael Rothenberg και την Terri Carrion από την Καλιφόρνια των Η.Π.Α. τον Μάρτιο του 2011, ως ένα παγκόσμιο σύνολο εκδηλώσεων, που πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2011, η πόλη της Σάντα Ρόσα της Καλιφόρνιας δήλωσε την ημερομηνία 24 Σεπτεμβρίου του 2011 ως παγκόσμια ημέρα των «100 χιλιάδων ποιητών για την αλλαγή». Άμεσα εξαπλώθηκε σε περισσότερες από 90 χώρες, πραγματοποιώντας πάνω από 500 εκδηλώσεις ποίησης ετησίως, με στόχο την περιβαλλοντική και κοινωνική ευαισθητοποίηση του κοινού στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης.

Το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ αρχειοθετεί, κάθε χρόνο, όλα τα έγγραφα και τα οπτικοακουστικά αρχεία των εκδηλώσεων.

Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, είναι απαραίτητη και η προσωπική και η συλλογική προσπάθεια για την αλλαγή, στοχεύοντας σε ένα καλύτερο αύριο".

Δείτε τα ποιήματα που αναγνώστηκαν αλλά και το βίντεο της βραδιάς εδώ: https://www.100tpcmedia.org/100TPC2012/2019/10/klarita-selmani-heraklion-krete-greece-november-4-2019/?fbclid=IwAR1uorNPTQF9mQEb7wWXeorJ2sIH4VOVCuERLEH9KZowDAHpaxfy5h2PTjM

"Πεποίθησή μου είναι πως η ζωή και η αγάπη, δεν μας αφαιρούν ποτέ τίποτα που να μην μπορούμε να το πάρουμε πίσω. Κάθε χρονιά που φεύγει μας αφήνει με δώρα - ακόμη κι όταν όλα φαίνονται πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Μας αφήνει με μαθήματα ζωής και αγάπης, για να τα αξιοποιήσουμε στο μέτρο του δυνατού στον χρόνο που θα έρθει.

Το 2020 το αγαπάω από τώρα γιατί είναι στρογγυλό και ολόκληρο. Εύχομαι σε όλους μας να είμαστε ολόκληροι μέσα μας, γεμάτοι με αρμονία και γαλήνη. Ισορροπία για να πέφτουμε όσο μπορούμε λιγότερο, μα κι αν αυτό συμβεί, να βρίσκουμε χέρια να μας σηκώσουν όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Εύχομαι υγεία και τύχη και δύναμη. Να έχουμε καλοσύνη και χέρια ανοιχτά, για να προσφέρουμε σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Να αγκαλιάζουμε και να χαϊδεύουμε τα τραύματα όχι μόνο των άλλων μα και τα δικά μας.

Περισσότερη δικαιοσύνη και λογική στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, γιατί διαφορετικά δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Εύχομαι να μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια δίχως ντροπή για κάτι που πράξαμε και προκαλέσαμε πόνο. Εύχομαι γέλια, χαρές, αγκαλιές, φιλία, φιλιά και προσωπικά θαύματα.

Εύχομαι αγάπη που να μην πληγώνει. Αγάπη που να βρίσκει ανταπόκριση και να μείνει ζωντανή και γενναία στις ζωές μας.

Εύχομαι σε όλους ζωή και κάθε μέρα στο μέτρημα να μην λείπει κανένας και καμία. Να είμαστε όλοι παρόντες.

Υγεία, Τύχη, Αγάπη, Καλοσύνη, Δικαιοσύνη, Ζωή.

Καλή Χρονιά με τις ψυχές μας γεμάτες."

Μαρία Χρονιάρη - Ευχές για το νέο έτος στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Paspartou

Δείτε κι εδώ: https://paspartou.gr/index.php/maria-hroniari/i-poiitria-maria-hroniari-eyhetai-gia-2020