Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.
Ο
χρόνος, ο ανίκητος αυτός εχθρός και φίλος, περνάει γρήγορα. Έτσι λοιπόν, εχθές
στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη", κάναμε την τελευταία μας ραδιοφωνική
βόλτα στους δρόμους της πόλης. Διανύσαμε μαζί αυτή τη διαχωριστική γραμμή,
μεταξύ όσων ήρθαν κι εκείνων που έφυγαν, με παρέα πάντα τα τραγούδια που
αγαπάμε κι όσα μας δίνουν ελπίδα και ζωή.
Κρατώντας
βαθιά μέσα μας τη ζέστη που γεννάει η αλήθεια της ψυχής. Και
το κόκκινο χρώμα της.
Σε μια
πόλη που ο ορίζοντας είχε χάσει το χρώμα του, σε έναν Φθινοπωρινό Ιούνιο, σε
μια νύχτα που μιλούσε στο νερό, ήρθαν τα τραγούδια να αλλάξουν τα δεδομένα. Και
το κατάφεραν. Γιατί "Πάντα η Εκάτη" συνομιλεί με τα θαύματα.
Στον
εσωτερικό απόηχο της πανσελήνου και σε μια νύχτα που μύριζε θάλασσα στο κέντρο
της Αθήνας. Σε μάτια που έφευγαν χρώματα και σε πλατείες πολύβουες που χάριζαν
ζωή. Ανάμεσα σε γέλια και σε δάκρυα, μας έκαναν παρέα όλες οι μουσικές που
κάποτε ξενύχτησαν αγάπη.
Ήρθαν όλα τα άγρια άλογα, όλες οι αντανακλάσεις και η
βραχνή φωνή της Μάριαν Φεϊθφουλ να κόβεται σπαρακτικά, αναφωνώντας: "Όταν
θυμηθείς ποια είμαι, απλά τηλεφώνησέ μου". Και μέσα σε όλα αυτά, Πάντα η Εκάτη,
να κοιτά με πίκρα από ψηλά, όλα τα μοιρασμένα δίχως πόνο κομμάτια εκείνου του
ονείρου.
Αυτά συνέβησαν χθες,
νύχτα Δευτέρας. Καλή ακρόαση.
Όταν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν στο παρελθόν χωρίσουν, δεν σημαίνει πως η αγάπη παύει. Η αγάπη, όταν την έχεις νιώσει, δεν χάνεται. Την κουβαλάς μέσα σου, πάντα. Και μόνο εσύ ξέρεις, αν πονάς, αν δακρύζεις, αν λυπάσαι. Στην ταινία μικρού μήκους που ακολουθεί, παρακολουθούμε πως με ένα τηλεφώνημα, οι αναμνήσεις ενός ζευγαριού που πλέον δεν είναι μαζί, είναι αρκετές για να τους ενώνουν ακόμη. Μαρία Χρονιάρη Still from Dan Woodliff on Vimeo.
Εχθές έγινε η κηδεία του θείου μου, Λευτέρη Καπώνη. Παρόντες, όσοι τον αγαπούσαμε πραγματικά. Όσοι
πέρα από τον σεναριογράφο των επιτυχιών, ξέραμε τον άνθρωπο. Το πνεύμα του και
την ψυχή του. Οι αληθινοί φίλοι του και η οικογένειά του. Όσοι δηλαδή,
πραγματικά πονάμε για τον χαμό του.
Δεν μπορώ να μην σταθώ με πίκρα, στην
απουσία πολλών καλλιτεχνών - κυρίως ηθοποιών - που έγιναν γνωστοί και αγαπητοί,
μέσα από τα σενάρια που ο Λευτέρης Καπώνης έγραφε. Που όσο ήταν ακμαίος και εν
ζωή, τον "αγαπούσαν". Τον είχαν ανάγκη βλέπετε, για να μπορεί το
"εγώ" και η ματαιοδοξία τους, να πηγαίνει κι ένα σκαλί παραπάνω.
Ο
θείος μου δεν είχε ανάγκη από χειροκρότημα. Ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία
μεγάλη, που κυνηγήθηκε στη χούντα, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και ποτέ δεν
καπηλεύτηκε την μνήμη που ο ίδιος δημιούργησε. Σεμνός και ταπεινός, μέσα σε
χαρτιά και βιβλία, έζησε τη ζωή του με πάθος και απαλά. Ακριβώς όπως έφυγε.
Με λύπη
για άλλη μια φορά, συνειδητοποιώ την αχαριστία των ανθρώπων και κλείνομαι όλο
και περισσότερο, στον στενό πυρήνα του εαυτού μου.
Σας
φοβάμαι, ω άνθρωποι. Και σας φοβάμαι ακόμη περισσότερο, όταν αγαπάτε.
Θείε, θα
είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε και θα ζεις πάντα μέσα μας. Και σε ό,τι με
αφορά, θα συνεχίσω με τον δικό μου τρόπο, αυτό που χθες μου ζητήθηκε.
