ΜΙΑ ΜΟΙΡΑ ΣΑΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

"...Ότι η ποίηση είναι το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που έχει αιτία και γι' αυτό αφανίζεται ρημαγμένη από κάτι που δεν έχει αιτία. Τέτοιο είναι πάντα το τέλος των ποιητών να καταστρέφονται χωρίς αιτία. [...] Γιατί ο ποιητής δεν έχει δικιά του φωνή και με την φωνή του μιλάν οι άνθρωποι κι ο κόσμος. [...] Κι εγώ που είμαι ποιητής ήξερα πόσο οι ποιητές κινδυνεύουν από τους αγαπημένους. Τους διεκδικούν από το μοναδικό ον που έχουν ανάγκη οι ποιητές. Τον άγνωστο κι αθέατο μάρτυρα της ζωής τους. [...] Γιατί η ουσία της ποίησης του ποιητή είναι στην ίδια του την ζωή όχι στην ποίησή του."




(αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά, "Ο εχθρός του ποιητή")

ΖΩΕΙ

Θέλει να γυρίσει και βάζει μπρος. Όλα προσδιορίζονται όταν τελειώσουν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Της παύσης. Τα πάντα ανυπολόγιστα. Οι απαντήσεις αυτονομούνται. Τα ερωτηματικά δεν έχουν θέση. Δίνονται  εφόσον. Η σκέψη της προς τα πίσω αρχής, σημαίνει την κίνηση.

Οι χειροπέδες κρεμάστηκαν. Το κλειδί, μενταγιόν εποχών. Όσα έρθουν θα γνωμοδοτήσουν υπέρ της. Επιστρέφει, με μια  ολοκλήρωση καθοριστική. Χρόνος και χώρος σε μια κλεψύδρα. Ποιά είναι η πάνω και ποιά η κάτω πλευρά;

Μεταμορφώνει την όραση και επιμένει. Εκεί που ενδιάμεσος πόλεμος εξελίσσει τη ζωή. Στο σημείο που  το πριν γίνεται τώρα, θα συναντήσει.

Τα χέρια της ξαπλώνουν εκεί που γεννάνε τα χρώματα. Διασαλεύεται η τάξη της σιωπής.  Ποτέ πριν δεν είχε τόση σημασία. Η εν τάφω ζωή, κυοφορούσε την αλλαγή. Το βρέφος απροσδόκητα έτοιμο πήρε τη θέση του στην ιστορία. Γενέθλιο δώρο ανταλλαγής. Η ένωση προϋποθέτει. Πάνω από ένα, είναι πολύ. Αρκεί να συμπορεύονται.  

Στην απέναντι γωνία μία επιγραφή υπενθυμίζει. Τη ματαιότητα. Ρήματα αντίθετα καταργούνται. Λογοκρισία τονισμού. Το σήμερα χαρακώνει τις ώρες. Η σάρκα δυναμώνει την επιθυμία. Τροφοδοσία αίσθησης. Η επόμενη φορά θα είναι σφραγίδα. Πιστοποίηση ένωσης. Δεσμά πουθενά.

Πέτρες, κοχύλια κι ένα απόλυτο εύρημα. Της τύχης. Θάλασσα με γεύση βότκα. Κρέμασε τις στιγμές να στεγνώσουν. Θα τις σιδερώσει στα μάτια της. Να δείχνουν.  Όποιος κι αν είναι ο προορισμός, το ταξίδι είναι το δώρο.  Στα ασύμμετρα σκαλοπάτια συντελείται το αιώνιο. Διαδρομή διαχρονική.  Εστία παρελθόντος.

Περπατά ξυπόλυτη την πέτρινη ανηφόρα. Το ιερό της Δήμητρας απαιτεί. Την κυριαρχία. Η Περσεφόνη λαξεύει το μάρμαρο. Στο εξάμηνο που θα ’ρθει, τίποτα δεν θα θυμίζει. Οι σπίθες από τα έγκατα της γης, άπιαστες φωτοβολίδες.  Η σκοτεινή χαρά της επιβολής.

Ένα δωμάτιο υπενθυμίζει τον λόγο. Στους τοίχους καρφωμένες  αναπνοές. Μία φωτεινή διαφάνεια. Του μαζί. Η φωνή ακονίζει την λέξη. Απολιθώματα  φωτός  με γεύση μαρμελάδας. Στα πλακάκια τα απομεινάρια μιας μάχης που κερδήθηκε.

Για να πάρεις φόρα τελικά, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω.

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012) 

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την  πρώτη δημοσίευση του κειμένού μου "ΖΩΕΙ" - από το βιβλίο μου που ετοιμάζεται -  στο προσωπικό του μπλόγκ.


Δείτε εδώ την ανάρτηση


http://sstavropoulos.blogspot.com/2000/03/blog-post_20.html

ΓΕΓΟΝ-ΩΤΑ

Όλα είναι. Υπάρχουν, αλλά όχι εκεί που τα άφησε. Βρίσκονται λίγο πριν ή λίγο μετά. Ίσως να πρέπει να είναι έτσι ή κάπως έτσι• όμως αυτό που την ενοχλεί, είναι που δεν κατάλαβε την αλλαγή. Τα γεγονότα προσπερνούν το ένα το άλλο με σφοδρή ταχύτητα. Αγώνας δρόμου για το αποτέλεσμα.


Μια μεγάλη ταλαιπωρία ακολουθεί τα πράγματα. Τα σέρνει απ’ την μύτη και με βία τα πετάει όπου βρει. Κι έρχεται ο χρόνος με νέα κακουχία να κάνει όσα έμειναν να εξακολουθούν να είναι. Εκεί. Σ΄ ένα χώρο ανυπεράσπιστο από ανάγκη. Κι εγκατάλειψη. Με μια επιθυμία να σέρνεται αβοήθητη και παραγκωνισμένη.
Κάνει πως δεν υπάρχει για να μη την αντιμετωπίσει. Μη χρειαστεί να οπλίσει ένα αντίθετο συναίσθημα, για να μπορεί να βρίσκεται. Να συμπορεύεται μαζί της δίχως να υπάρχει ανάγκη για το αντίθετο.
Μα όμως, η ανάγκη δεν γεννά την επιθυμία; Η επιθυμία δεν κρύβει μέσα της μια ανάγκη; Κάτι που να κρατάει τις αισθήσεις αναμμένες. Ό, τι άτακτο να το διατηρεί για να θυμάται πως είναι καιρός να προχωρήσουν τα πράγματα.

Καμιά φορά κάνει μπάνιο τόσο δυνατά που γδέρνει τη σάρκα της. Φλούδες κολλάνε στα πλακάκια και μένουν. Απολιθώματα όλων αυτών που με μανία διώχνει. Πεθαμένες περίοδοι ζωής μαζεμένες σε πέντε τετραγωνικά, διάσπαρτες, λίγο πριν το τέλος τους.

Ό, τι ζει και μετά πεθαίνει, πρέπει να το αφήνεις στην ησυχία του. Ο τρόπος που κρατάς κάτι και το αφήνεις, δείχνει. Αναδεικνύει το συναίσθημα που έτρεφες ή αυτό που δεν είχες. Η στάση των ανθρώπων είναι εκείνη που γεννά τα επιμέρους προβλήματα.
Εκείνη γνωρίζει πώς να μην αφήνει τίποτα. Αυτή είναι η τραγωδία της. Μαζεύει, στριμώχνει και τοποθετεί με σιγουριά τα σημεία στίξης. Γιατί όλα τονίζονται.

Μια βιβλιοθήκη εποχών με κορμιά και πρόσωπα σε θαλασσί κορνίζες. Και καθρέφτες, για την αλήθεια των πραγμάτων. Περιστοιχίζουν την ύπαρξη που παλεύει να σταθεί.
Βάζει μια στέκα στα μαλλιά της για να βλέπει πιο καθαρά το πρόσωπο. Για να μπορεί να αναγνωρίζει τα σημάδια. Που δεν έμειναν. Στους ώμους της αναπαύονται αγκαλιές απ’ αυτές τις ιδιωτικές που φοβούνται. Τις νανουρίζει σπάζοντας τις χορδές τους, τις βάζει στα χέρια της. Στην κοιλιά της πολλαπλασιάζει όνειρα και κάθε μήνα χάνει κι από μια ζωή. Οι επαφές δεν ευδοκίμησαν για κείνη.


Βάζει στη φορμόλη τα πτώματα για να τα μετρήσει μετά με την ησυχία της. Να τα πενθήσει με πένθος βέβαιο. Νιώθοντας εκείνο τον πόνο για τον πόνο που έχασε. Σαν πατημασιές πάνω σε κάρβουνο.


Σαν όλα όσα είναι μέσα σε εκείνα που δεν φαίνονται.




Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)  

ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

  

"ΧΡΕΟΣ" 

Δὲν θὰ ἤθελα νὰ κλείσω τὰ μάτια δίχως νὰ ἰδῶ.

Δὲν θὰ ἰδῶ χωρὶς νὰ μιλήσω.

Καὶ δὲν θὰ μιλήσω χωρὶς

νὰ τραβήξω τὸ λόγο ἀπὸ μέσα βαθιά μου, ὅπως ἕνα

μπηγμένο μαχαίρι.

                           

 " ΥΠΝΟΣ"

Πάνω στὸ λόφο σοῦ ᾿στρωσα πευκοβελόνες

[…]

Κι εἶπα στὸ χρόνο νὰ μὴ σὲ ξυπνήσει.

Ἤ, πιὸ καλά, νὰ σὲ ξυπνήσει ὅσο μποροῦσε ἀργότερα,

γιατὶ πολλὲς φορὲς τὰ πράγματα γίνονται μιὰ φορὰ

κι ἃς εἶναι οἱ μέρες ὅλες ἵδιες καὶ ὁ ἤλιος αἰώνιος.

                     

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ακούστε εδώ τον Νικηφόρο Βρεττάκο να κάνει ανάγνωση του ποιήματος "Πικραμένος Αναχωρητής"

http://vrettakos.ekebi.gr/akoustiko.asp                                             

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τις λέξεις εκείνες που δεν ακούστηκαν. Που ποτέ κανένα στόμα δεν τόλμησε να πει. Γιατί τις φοβήθηκε.

Μαρία Χρονιάρη

ΣΤΙΧΟΣ

"Σε βλέπω λευκή και τρομάζω. Κλάψε Μαρία."

Στέλιος Γεράνης

ΕΚΑΤΗ - Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ ΘΕΑ

Όταν διέσχιζε η Σελήνη τον ουρανό, το φως της πλημμύριζε τη γη, περνώντας μέσα από τις κρυμμένες ρωγμές και σχισμές στη φύση των θνητών πλασμάτων. Παρατηρούσαν το πέρασμα της, ενώνονταν σε μικρές ομάδες για να γιορτάσουν και ένιωθαν δέος και φόβο απέναντι σ΄ εκείνους που τους είχαν αγγίξει τα μάγια της.

Αλλά όταν σιγά σιγά χανόταν τελείως το φεγγάρι, δεν υπήρχαν πλέον γιορτές. Οι νύχτες γίνονταν όλο και πιο σκοτεινές και οι θνητοί έπαιρναν προφυλάξεις μήπως τους επισκεφθούν πνεύματα από τον κάτω κόσμο. Ορδές φαντασμάτων που τις οδηγούσε η Εκάτη. Με τα σκυλιά της να ουρλιάζουν, διέσχιζαν τη γη τις αφέγγαρες νύχτες. Όμως προστάτευε τους θνητούς εκείνους που εξαγνίζονταν στο όνομά της. Αποστρέφοντας τα πρόσωπά τους, της πρόσφεραν τελετουργικά δείπνα σε μοναχικά τρίστρατα, που ήταν οι τόποι συνάθροισης των πνευμάτων. 

Όταν τηρούσαν τις τελετουργίες της Εκάτης, περνούσαν ήσυχα η μία μετά την άλλη οι σκοτεινές νύχτες. Αλλά όταν αψηφούσαν τη Θεά, άφηνε ελεύθερες εκείνη τις δυνάμεις της οργής της και σάρωναν τη γη, φέρνοντας θύελλες και καταστροφή. Τα ζώα ούρλιαζαν τρομαγμένα, καθώς τριγύριζαν ελεύθερα τα φαντάσματά της.

Οι εκδικήσεις της Εκάτης ήταν τρομερές, όμως δεν τη φοβούνταν όλοι οι θνητοί. Μερικοί ζητούσαν να σμίξουν μαζί της. Στο σκοτάδι του φεγγαριού μικρές συνάξεις την περίμεναν κοντά σε Ιτιές. Εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά τους με το δαυλό και με τα σκυλιά της. Φίδια στριφογύριζαν μέσα στα μαλλιά της, που άλλοτε έπεφταν κι άλλοτε ξαναφύτρωναν. Μέχρι να ξαναβγεί το καινούριο φεγγάρι στον ουρανό, η Εκάτη μοίραζε κλειδιά για τα μυστικά της. Εκείνοι που πίστευαν καταλάβαιναν. Μάθαιναν πως οι μορφές δεν ήταν παγιωμένες, έβλεπαν τον άνθρωπο να γίνεται ζώο, δέντρο κι ύστερα πάλι άνθρωπος.

Έβλεπαν τη δύναμη των αγαπημένων της βοτάνων: της μαύρης παπαρούνας, της σμίλακος, του μανδραγόρα, του ακόνιτου. Τρομερές κι επίφοβες ήταν οι δυνάμεις της, αλλά πάντα η Εκάτη δίδασκε το ίδιο μάθημα: «Χωρίς το θάνατο δεν υπάρχει ζωή.»

Πηγή: Οι χαμένες θεές της Πρώιμης Ελλάδας, σελ: 65-66, 
Μετάφραση Φώτης Τερζάκης, Εκδόσεις Απόπειρα

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

«Τώρα, άσε την μέρα να γλιστρήσει απαλά, έτσι που το βαθύ σκοτάδι να σε προσέχει.

 Ένα βελούδινο μπλε, και μια σιωπηρή αλήθεια αγκαλιάζουν την καρδιά και την ψυχή σου..

Ποτέ μην κλάψεις, ποτέ μην αναστενάξεις, δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι το γιατί.

Πάντα να είσαι, πάντα να βλέπεις, έλα κι ονειρέψου τη νύχτα μαζί μου.

Μη φοβάσαι όταν η νύχτα πλησιάζει και πλημμυρίζεις με όνειρα κι επιθυμίες.

Όπως ένα άγρυπνο παιδί, τόσο ζεστά και τόσο βαθιά, θα με βρεις εκεί να σε περιμένω.

Θα πετάξουμε, θα αξιωθούμε τον ουρανό, δεν θα χρειαστεί ποτέ να ρωτήσουμε το γιατί.

Πάντα θα είμαστε, πάντα θα βλέπουμε, έλα κι ονειρέψου τη νύχτα μαζί μου..

Μπορεί τώρα το σκοτάδι να 'χει αρχίσει να απλώνεται, μα θα ανοίξει τον δρόμο για τον ερχομό της μέρας.»

(το παρόν κείμενο αποτελεί μετάφραση δική μου στο τραγούδι του συγκροτήματος Secret Garden - "Nocturne", που σαν βίντεο συνοδεύει την ανάρτηση)

ΟΤΑΝ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ

Δεν είναι λίγες οι φορές που το μισό γίνεται μισώ. Και τότε ο κύκλος μένει ημιτελής. Ημιθανής. Φτάνει μια ευχή, για να γεννήσει την ελπίδα;


Μαρία Χρονιάρη

ΕΝ ΖΩΗ

Εγώ σέβομαι, θυμάμαι και τιμάω τους ανθρώπους όσο είναι ζωντανοί. Όταν μπορούν να το δουν, να το νιώσουν. Αν θα μου το γυρίσουν πίσω, λίγο με νοιάζει. Θέλω όταν κοιμάμαι να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως και δεν πλήγωσα κανέναν, και συγγνώμη ζήτησα και συγχώρεση πήρα. Δεν υπάρχει πιο ισχυρό αίσθημα από αυτό της καθαρής συνείδησης. Για μένα τουλάχιστον. Η μετά θάνατον λατρεία, λίγο με αφορά.

Από τον άλλο κόσμο, ο άνθρωπος που πλήγωσα ή πόνεσα και να με συγχωρήσει, θα το ξέρω; Θα μπορώ να πάρω πίσω τα λόγια που πίκραναν; Κι επειδή το αύριο δεν ξέρουμε ποτέ αν θα έρθει, να θυμόμαστε τους ανθρώπους και να είμαστε δίπλα τους, όταν είναι σε θέση να το ζήσουν.

Μαρία Χρονιάρη