Είναι που δεν μπορώ να σε ακούσω
Που δεν υπάρχει αυτό το κάπου
για να έρθω να σε βρω
Είναι που το τηλέφωνο
δεν εμφανίζει πλέον το όνομά σου
κι αν τύχει και στον δρόμο
από περαστικό ακουστεί
γυρίζω γύρω απ' τη σκιά μου
μήπως και μέσα της φανείς
Ο χρόνος δεν γιατρεύει την πληγή
την κάνει μόνο να πονάει σιωπηρά
καθώς ουρλιάζει μέσα από τα μάτια μου
η κάθε ώρα της φυγής σου
Αν από εκεί που είσαι μας κοιτάς
κι αν λίγη λύπη νιώθεις
για τη λύπη μας
να έρχεσαι στο ύπνο μας τα βράδια
μαζί σου να μας παίρνεις
κι ας είναι όνειρο
Έτσι κι αλλιώς δύο χρόνια τώρα
μόνο στα δάκρυα ξημερώνει
η μορφή σου
Μαρία Χρονιάρη, από την νέα μου υπό έκδοση ποιητική συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου