ΑΓΕΝΝΗΤΗ ΓΗ - ΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

Η ιστορία μίας γυναίκας γίνεται η ιστορία όλων εκείνων που αγάπησαν το όνειρο που αποδείχτηκε εφιάλτης. Θεατρικός μονόλογος βασιζόμενος στην ομότιτλη ποιητική συλλογή της Μαρίας Χρονιάρη, έχοντας προκύψει από σύνθεση τμημάτων των ποιημάτων της, που έρχονται για να δώσουν ζωή στην εξομολόγηση μίας άλλης Μαρίας, στο θεατρικό σανίδι αυτή τη φορά.

 Απαιτητικό το εγχείρημα της μεταφοράς του ποιητικού λόγου επί σκηνής, η ύπαρξη όμως της ίδιας της ποιήτριας, όχι μόνο στο κείμενο αλλά και στη σκηνοθεσία της παράστασης, αφήνει την αίσθηση μίας διαφορετικής εμπειρίας από εκείνης των ποιημάτων, παραμένοντας, συνάμα, το ίδιο οικεία.

 Κοινές συνισταμένες, πέρα από την ίδια τη δημιουργό, το θέμα της βασανισμένης γυναικείας ψυχής και ο ρυθμός, που, περίτεχνα, καταφέρνει το έργο να μεταδώσει στο θεατή μέσα από την κίνηση, τον λόγο και τον ήχο. Η ροή των λέξεων ανάμεσα στις "σιωπές" της μουσικής και η ερμηνεία της Μαρίας Μπούρλη, η οποία ισορροπεί με επιτυχία τις ανισορροπίες της πρωταγωνίστριας, με τη ζωή της να μετατρέπεται σε έναν καθημερινό "θάνατο" που ποτέ δεν έρχεται, "γεφυρώνουν" ποίηση και θέατρο με τρόπο μοναδικό.

Μυσταγωγική ατμόσφαιρα σε μία παράσταση που απευθύνεται στο συναίσθημα και τις αισθήσεις, επιχειρώντας να μεταδώσει τις αδιέξοδες ελπίδες, τον πόνο και τη λύτρωση των ψυχών εκείνων οι οποίες, έχοντας χάσει τον εαυτό τους, βρίσκουν ως μόνη διέξοδο το να "πεθάνουν" για να τον ξαναβρούν.

 Το αποτέλεσμα ιδιαίτερο, απευθύνεται αποκλειστικά σε κοινό που είναι εξοικειωμένο με τον ποιητικό λόγο και μπορεί να βιώσει ψυχοσυναισθηματικά μία παράσταση. Αν και η ίδια η δημιουργός δήλωσε σε συνέντευξη στην Εύα Κακλειδάκη πως αντιμετώπισε το κείμενο αποκομμένη συναισθηματικά από αυτό, σαν μια ιστορία που έχει συμβεί σε κάποιον άλλο, είναι τέτοια η απόδοση και η δυναμική των λέξεων που δύσκολα αποφεύγονται οι συσχετισμοί με την ποιητική συλλογή και οι πιο προσωπικοί συνειρμοί.

Όπως στην ποίηση έτσι και στο έργο η συμβολική σημασία της γλώσσας του, αφήνει την ερμηνεία της εμπειρίας στην υποκειμενική κρίση του θεατή, ένδειξη πως το εγχείρημα της θεατρικής μεταφοράς πέτυχε το στόχο του, διατηρώντας το πνεύμα της Αγέννητης Γης σε μία ξεχωριστή δημιουργία.

Νίκος Πράσσος 

Διαβάστε την κριτική του Νίκου Πράσσου και στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Paspartou https://paspartou.gr/nikos-prassos/agenniti-gi

         Φωτογραφίες: Κώστας Ηλιάκης, Χάρης Τσιλόπουλος, Μανόλης Μπαρδάνης

Το βιβλίο Αγέννητη γη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σοκόλη