Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ



Η μελαγχολία της νοσταλγίας του αύριο, του χθες, εκείνου που θυμάσαι, που ξέρεις πως δεν ήρθε. Δεν θα έρθει. Γιατί ναι, τελικά νοσταλγούμε κι εκείνα που δεν ήρθαν. 

Κι ας φαίνεται, κι ας μοιάζει παράδοξο.


Μαρία Χρονιάρη


2 σχόλια:

  1. Δεν είναι παράδοξο Μαρίλια μου, είναι στο υποσυνείδητο τούτη η νοσταλγία για το άγνωστο που πάντα προσδοκούμε κι ας μην έρχεται ποτέ.
    Αγαπώ σε και φιλώ σε καλή μου νεραἴδολύκαινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αοράτη μου, σε ευχαριστώ για το πέρασμα και το σχόλιο.

    Να είσαι γερή! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή