Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΠΟΝΟΣ



Ξέρω ένα παλιό λεωφορείο
Που τα καθίσματά του
Έχουν ποτίσει κηλίδες
Η τελευταία είναι τα μάτια μου
Προσπαθώ να τα καθαρίσω
Με χλωρίνη
Αλλά τα τζάμια διαρκώς θολώνουν

Και τρίβω
Όσο μπορώ πιο δυνατά
Μέχρι να φθαρεί το ύφασμα
Της πραγματικότητας

Όμως αυτό όσο πάει
Γίνεται και πιο μαύρο
Αλλάζω τα μάτια με τροχαλίες
Και ανεβαίνω ψηλά

Όσο φοβάμαι
Τόσο δεν κρύβομαι

Βρίσκομαι
Στο προαύλιο του εαυτού μου
Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου
Η μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη
Ο πόνος με παρασύρει
Σε εκδρομή δωματίου

Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου
Κατεβαίνω και γονατίζω
Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου
Δεν νιώθω τίποτε άλλο
Εκτός από ένα αίσθημα
Αφόρητης ζέστης

Φταίει η κηλίδα που άλλαξε χρώμα
Την τελευταία στιγμή
Και η τροχαλία

Έγινε κατακόκκινη

[Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο. Όταν αγαπάμε, ονειρευόμαστε. Η τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια. Κοίτα. Μας.]

31/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος


(από την κοινή ποιητική  συλλογή  "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα, που κυκλοφορεί από τις 5 Νοεμβρίου 2015)


2 σχόλια:

  1. Καλοτάξιδο να ναι το βιβλίο σας Μαρία μου!! Πολύ δυνατή συνύπαρξη!!
    Εύχομαι να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί όπως του πρέπει!!!
    Φιλιά πολλά καλή μου!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Σταύρος Σταυρόπουλος κι εγώ, σε ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές σου Μαριλένα μου. Είναι πράγματι ένα πολύ δυνατό βιβλίο!

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή