Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ


Υπάρχει ένας άντρας. Σαν αιτία κολλημένη εντός μου. Φλέβα χρυσού που αναβοσβήνει στα σεντόνια μου. Και βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση. Η μία του πλευρά αναγεννιέται στις άκρες των δακτύλων μου. Το κεφάλι του βαρύ. Σαν ιστορία που ανήκει. Όπου κι αν απλώσω τα χέρια μου ακουμπώ τη δίνη του. Έφτασα  κάποτε εκεί που η αλήθεια επιτρέπει. Είσοδος στα θαύματα, παραλία γεμάτη ματάκια. Για τις ανάγκες της επιστροφής

Έγινα όλες οι ηλεκτρικές μελωδίες του.  Παρίσι – Τέξας. Παράθυρο του κόσμου. Να καθρεφτίζεσαι. Να σκαρφαλώνεις στα φτερά μου και να πετάς. Γύρω μου δέντρα. Οι ρίζες τους ίπτανται στον αιθέρα. Μοιάζει με προφητεία σιωπής. Κανείς καταχρηστικός λόγος δεν έχει αντίκρισμα εδώ. 

Ζήτησα το μετά και σαν τώρα. Ζωή σφραγισμένη σε μπουκάλι - ευχή. Μαγνητάκι στο ψυγείο. Για να διατηρούνται τα όνειρα. Χωρίς ημερομηνίες λήξης. Χωρίς τίποτα που να μοιάζει. Θα σε γεννήσω εκεί που κατοικούν τα χρώματα. Στο σημείο της διασταύρωσης. Στο βουνό των θεών που ένα δείπνο μόνο αρκεί. Για να φανερώσει.

Μια μέρα θα ξεκινήσω για το μέρος που κανείς. Τίποτα παρά μόνο βλέμματα. Γιορτή αϋπνίας σε κερδισμένα δωμάτια. Όλοι οι αριθμοί θα είναι ένα. Επειδή μαζί. Επειδή καινός ουρανός.Και στολίζει τα μάτια σου. Να γελάς κάθε που η σελήνη θα φεύγει. Να αντέχεις εκεί που οι λέξεις. Σημεία καιρών. Για την όραση.

Στο δρόμο οι άνθρωποι μοιάζουν με φώτα που αχνοφέγγουν. Κανείς σβηστός. Σαν τυραννία. Ποιος γνωρίζει την παύση; Ποια μουσική θα ματώσει το τέλος; Όμως εσύ, να θυμάσαι. Να κρατάς αναμμένες τις επιθυμίες. Να καις τη σάρκα φυσώντας επάνω της. Να πολλαπλασιάζεις τον χρόνο μέσα στα μάτια μου. Και μετά να τα βγάζεις προσεκτικά για να μπορώ να σε βλέπω. 

Έχω κρεμάσει ένα νησί στον λαιμό μου. Κάθε νομός, αποτύπωμα σκιάς που θα φτάσει. Θα δει. θα ξεχωρίσει. Επειδή νύχτα ποτέ. Επειδή μέλλον. Γιατί ζωή είναι η στιγμή που φανερώνει. Κανένα λυσάρι. Γιατί όλα υπάρχουν για να τα βρεις.  Μοίρα που αλλάζει ονόματα. Για το μετά. Και κανένα γράμμα. 


Θα τα πετάξω στη λάβα να γίνουν μάγμα. Απολίθωμα παρελθόντος ξεβρασμένο στην ακτή.
Από τα νούμερα, θα κρατήσω μόνο το δώδεκα και το δεκαοχτώ. Για την πρόσθεση του μέλλοντος. Δεξίωση προς τιμήν αυτού που θα έρθει.  Για το αύριο που άφησε το γέλιο του πάνω μας. Ειμαρμένη που βρήκε τη θέση της στην ιστορία. 

Εκεί που τα μάτια σου φυτρώνουν προσευχές. 


Θα τα φοράω κάθε νύχτα που θα χωράω στη χούφτα σου.

Μαρία Χρονιάρη


(
από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)


Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κείμένου μου στο προσωπικό του μπλόγκ

http://sstavropoulos.blogspot.gr/2001/07/blog-post_26.html

2 σχόλια:

  1. Οι λέξεις δεν ομορφαίνουν την πραγματικότητα. Απλώς, την κάνουν να δείχνει λιγότερο άσχημη. Αυτό κάνει και η "Ειμαρμένη" : Δείχνει την ζωή "σαν στιγμή που φανερώνει". Αλλά και φανερώνεται.

    Εξαιρετικό κείμενο, Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για να μιλήσω με τα δικά σου λόγια: "Οι λέξεις δεν λένε ούτε αλήθεια ούτε ψέμματα. Λένε μόνο αυτό που προσωρινά υπάρχει".

    Σταύρο, σ' ευχαριστώ για όλα μα κυρίως για τις διαδρομές χωρίς ημερομηνία λήξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή