Μια μέρα
Σχεδόν απείθαρχα
Ξημέρωσε ένα μετά
Σαν κάποιος που ξυπνάει
Από κώμα
Σαν αύριο
Που μετέχει στο χθες
Όλα είχαν αλλάξει
Άνθρωποι, ονόματα, γεγονότα
Ο καιρός περνούσε
Σαν στοίχημα
Που έπρεπε να κερδηθεί
Οι σκιές στο δωμάτιο
Σώπασαν
Τα γιατί
Είχαν γεννήσει απαντήσεις
Και σιγά - σιγά
Σαν φωτιά που ζητά μία σπίθα
Βούτηξα τα πόδια μου
Στη ζωή
Και προχώρησα
Μαρία Χρονιάρη
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
Απαιτειται να γινει ετσι
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαφορετικα
παμε βιαστικα προς το θανατο!
Καλησπερολουλουδο!
agriomeli, σε ευχαριστώ για το σχόλιο που άφησες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που μπορώ να πω, είναι πως όλα είναι μία ακόμη ευκαιρία. Για ένα μη Cantus Maeroris.
Καλησπέρα.