Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Η ΑΛΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ




Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία 

Βλέπω να σκοτεινιάζει.

Μπαίνει το μεσοχείμωνο και θα μας πνίξει η παγωνιά.

Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου.

Φόρεσε,τουλάχιστον, εκείνη την κίτρινη λυπημένη ζακέτα τής μάνας σου
κι έλα να περάσουμε τον υγρό διάδρομο.

Έπεσες πάλι στις σφαγές των ανέμων, σα νιφάδα χιονιού.
Σε βλέπω λευκή και τρομάζω. 

Κλάψε Μαρία.

Άλλη ομορφιά απ' τον έρωτα, νομίζω δε μας έμεινε.



Στέλιος Γεράνης


Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΜΟΥ



Βρὲ ἴσκιε μου γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;
Δὲ μ᾿ ἀφήνεις μόνο μου νὰ τρέχω;
Βρὲ ἴσκιε μου, δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς,
πρέπει κι ἐσένα σύντροφο νὰ ἔχω;

Πότε στραβὸ σὲ βλέπω πότε ἴσο,
πότε μακρὺ σὰ σούβλα, πότε νᾶνο,
τὴ μιὰ πηγαίνεις μπρός, τὴν ἄλλη πίσω
σὲ ἀπαντῶ ἐδῶ, ἐκεῖ σὲ χάνω.

Χωρὶς νὰ βλέπεις, πιάνεις ὅτι πιάνω,
μὲ ὁδηγεῖς ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὁδηγῶ.
Καὶ τέλος πάντων κάνεις ὅτι κάνω
καὶ εἶσαι ἄλλος, δεύτερος, ἐγώ.

Βρὲ ἴσκιε μου, γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;
Βρὲ ἴσκιε μου δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς...
Σὲ ἀπαντῶ στὸ σπίτι καὶ στὸ δρόμο

καὶ μοῦ γεννᾷς πολλὲς φορὲς τὸν τρόμο.

Γεώργιος Σουρής