Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

ΠΟΤΕ



Έχω ξεχάσει
Τον ήχο της φωνής μου
Οι ερωτήσεις μου
Δεν επιδέχονται πια απαντήσεις

Όλα καταργήθηκαν
Σε μια μάταιη προσπάθεια
 Να φτάσω


Το φως

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)


5 σχόλια:

  1. Κι αρρωσταίνω από την ίδια συνταγή
    που δε βρίσκει αυτός ο κόσμος
    στη ζωή μου εφαρμογή.

    Καλό Μήνα.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην διανυουμε μεγαλες αποστασεις.
    Το φως ειναι μεσα μας.
    Μια πορτουλα μονο ειναι να ανοιχτει.
    Καλημερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αοράτη,

    ο κόσμος μέσα μου γεννιέται και μέσα μου τον καταργώ. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνεχίζω.

    Καλό μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Agriomeli,

    δεν είναι οι αποστάσεις, οι πόρτες, το φως. Είναι εκείνη η μικρή εσωτερική χαραμάδα που επιτρέπει. Την είσοδο προς την έξοδο.

    Καλό σου μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η "προσπαθεια" ειναι αποσταση,το "να φτασω" ειναι αποσταση.
    Απο τη χαραμαδα αυτη ξεχειλιζουν ολα τα αισθηματα...
    Η ρωγμη της ψυχης...
    Καλη Ανοιξη,Μαρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή